Silvicola

Celem standardu jest określenie wymagań jakościowych dla cukini, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.
A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla każdej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, cukinie powinny być:

•  całe, z szypułką, która może być lekko uszkodzona,
•  o świeżym wyglądzie,
•  jędrne,
•  zdrowe; nie dopuszcza się cukini z objawami gnicia lub takiego zepsucia, które czynią je niezdatnymi do  spożycia,
•  bez uszkodzeń spowodowanych przez owady i inne szkodniki,
•  bez pustych komór,
•  bez pęknięć,
•  czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
•  wystarczająco rozwinięte, bez nadmiernie rozwiniętych nasion,
•  bez nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
•  bez obcych zapachów i/lub smaków.
  Stopień rozwoju i jakość cukini powinny być takie, aby mogły one:
  - wytrzymać transport i manipulacje, oraz 
  - dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  

B. Podział na klasy jakości

Cukinie dzieli się na dwie niżej określone klasy jakości: 

a) Klasa I

Cukinie w tej klasie powinny być dobrej jakości i powinny posiadać cechy charakterystyczne dla odmiany. Jednakże dopuszcza się następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd cukini, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:

•  niewielkie wady kształtu,
•  niewielkie wady barwy,
•  niewielkie zabliźnione pęknięcia skórki.
  Cukinie powinny posiadać szypułkę o maksymalnej długości 3 cm.
  

b) Klasa II

Do tej klasy zalicza się cukinie, które nie odpowiadają wymaganiom klasy I, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że cukinie zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości i prezentacji w opakowaniu:

•  wady kształtu,
•  wady barwy,
•  niewielkie oparzeliny słoneczne,
•  zabliźnione pęknięcia skórki, pod warunkiem , że nie wpływają na utrzymanie jakości.