Silvicola

Celem standardu jest określenie wymagań jakościowych dla melonów po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, melony powinny być:
- Całe[1],
- Zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
- Czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
- O świeżym wyglądzie,
- Praktycznie wolne od szkodników,
- Praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
- Jędrne,
- Bez nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
- Bez obcych zapachów i/lub smaków.
Melony powinny być dostatecznie rozwinięte i odpowiednio dojrzałe[2].
Stopień rozwoju i jakość melonów powinny być takie, aby mogły:
- Wytrzymać transport i manipulacje, 
- Dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.

B. Podział na klasy jakości

Melony dzieli się na dwie niżej określone klasy jakości:

a) Klasa I

Melony w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.
Dopuszcza się jednak następujące wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
- Niewielkie wady kształtu,
- Niewielkie wady barwy (jasne zabarwienie w miejscu gdzie owoce stykają się z podłożem podczas wzrostu nie jest uważane za wadę),
- Niewielkie wady skórki spowodowane otarciem lub innymi operacjami,
- Niewielkie zabliźnione pęknięcia wokół szypułki o długości mniejszej niż 2 cm, które nie dochodzą do miąższu.
Dla owoców zbieranych z szypułkami, długość szypułki nie powinna być większa niż 2 cm.

b) Klasa II

Do tej klasy zalicza się melony, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że owoce zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji w opakowaniu:
- Wady kształtu,
- Wady barwy (jasne zabarwienie w miejscu gdzie owoce stykają się
z podłożem podczas wzrostu nie jest uważane za wadę),
- Niewielkie odgniecenia,
- Niewielkie pęknięcia lub głębokie zadrapania, które nie dochodzą do miąższu i są suche,
- Wady skórki spowodowane otarciem lub innymi operacjami.
[1] Jednakże małe zabliźnione blizny spowodowane pomiarami refraktometrycznymi nie są uważane za wadę.
[2] Ekstrakt refraktometryczny miąższu zmierzony w środkowej części miąższu powinien być większy lub równy 10 % Brixa dla melonów Charentais i 8 % dla pozostałych melonów.